De V van Vietnam

De V van Vietnam, en van de Vele Vespas, het Verschrikkelijke Verleden, de Verrukkelijke Verse loempia's en de Verontschuldiging Voor de Vier of Vijf weken Vertraging van dit Verhaal...

We zitten inmiddels al een tijdje niet meer in Vietnam maar dat maakt onze verhalen er vast niet minder om ;) Hier het vervolg van onze reis, onze reis door Vietnam:

Vanuit Vientiane vlogen wij al propellerend naar Hanoi, Vietnam, en aldaar werden wij opgehaald door iemand van het Rising Dragon hotel. Van het vliegveld naar ons hotel was een klein uur rijden en stond garant voor een perfecte eerste kennismaking met het Vietnamese verkeer. Deze kennismaking bestond vooral uit het tomeloze scooter getoeter, het te pas en te onpas de pas afsnijden door inhalende auto's, bussen en vrachtwagens (zo werden wij bijna van de weg geduwd door n vrachtwagen die ons in zijn dodelijke hoek had zitten) en de overbevolkte en overbepakte scooters die er rond reden (5 personen op 1 scooter is doodgewoon). Eenmaal bij ons hotel aangekomen zijn we ingecheckt en hebben we vervolgens het centrum uit gecheckt. De hoeveelheid scooters was ongewoon absurd en t oversteken van de straten was vrijwel onmogelijk tenzij je de wil om te leven even tijdelijk in de koelkast parkeerde. Na een paar pogingen kwamen we erachter dat de volleerde scooterrijders beter zijn in het ontwijken van jou dan het andersom te proberen. Oftewel, gewoon oversteken, niet twijfelen of stoppen, en in de richting van de naderende horde scooters blijven kijken. Hoera, we zijn aan de overkant. Zo hebben we voorzichtig straat voor straat Hanoi verkend. Deze straten bestonden voornamelijk uit straatverkopers (heel veel namaak schoenen en tassen), restaurantjes en hotelletjes. In Hanoi zelf hebben we voornamelijk rond gewandeld, scooters ontweken, de verscheidenheid aan restaurantjes geprobeerd, schoenen gekocht (Daniël echte nep Nikes en Astrid neppe nep Vans), ontbeten met monniken in ons hotel, nog meer gewandeld en met Vietnamese studenten gepraat die aan hun Engels wilden werken.

Een bezoek aan Hanoi moet ook vrijwel altijd gecombineerd worden met een bezoek aan Halong Bay en dat hebben wij dus ook gedaan. Dit natte stukje hemel op aarde is het best te bezoeken aan de hand van een luxe cruise die er ook nog een nachtje voor anker blijft liggen. Dit is ons gelukt met behulp van de Christina Deluxe Cruise en haar gids Lucky. Onderweg vanaf Hanoi naar deze boot zagen we helaas nog een slachtoffer van een zeer waarschijnlijk dodelijk ongeluk tussen een tourbus en een scooteraar en dat toonde ons maar weer hoe chaotisch het verkeer in Vietnam is.

De eerste dag van de luxe deluxe cruisetour bestond uit het rondvaren door Halong Bay, het bezoeken van de grotten daar, het kayakken bij n Floating Village, het kort vertoeven op n parelwit strand, en het aanschouwen van de mooie omgeving. 's Avonds werd de karaoke van stal gehaald maar dat was geen succes. Ook het cattlefish vissen met de bootcrew was ondanks de inbreng van de immer geduldige Daniël geen succesnummer. De gevangen cattlefish teller bleef steken op 3.

Halong Bay zelf was een hele mooie omgeving, vele mooie begroeide rots partijen zo ver je kijken kon. Helaas waren er ook toeristenboten zo ver je kijken kon, maar dat is n beetje de pot verwijten. De volgende dag zijn we na een zeer goede nachtrust op de cruise al vroeg vertrokken naar een parelboerderij waar wij de fijne kneepjes van het vak kregen uitgelegd. Uiteraard was er ook de mogelijkheid om wat beparelde mooiigheden te kopen voor een zeer schappelijke prijs. Helaas (lees: gelukkig) was Daniël het geld "vergeten" mee te nemen van de boot.

Van de boot in de bus en weer terug naar Hanoi. Na een korte maar vullende fastfood maaltijd (en het doorzien van de alom befaamde laten-we-de-toerist-te-weinig-geld-teruggeven-truc) zijn we met de taxi naar het treinstation gegaan alwaar we de trein naar Hué pakten. We hadden een stapelbed in een prettige 4 persoons slaapcabine geboekt, zodat we de 13 uur durende reis heerlijk horizontaal konden doorbrengen. In onze cabine werden wij verwelkomt door vader en dochter en nog een tiental innig afscheidnemende familieleden. Nadat vader en dochter alleen waren achtergelaten met enkel ons en n paar tassen eten (zij reisden iets verder en zaten totaal 23 uur in de trein) begonnen wij onze gezamelijke reis. Zoals afgesproken zou Daniel (zwaarder) beneden gaan slapen en Astrid (zindelijker) boven. Maar na wat vrouwelijk geklungel van dochterlijke kant hebben we onze benedenverdieping maar afgestaan aan de twee oudere reisgenoten (pa was al ver richting de 85 en dochter al zeker wel 60). Nu hoefde ze zich niet omhoog in het stapelbed te hijsen. De bovenste bedden waren prima in orde, maar helaas hadden deze bovenste bedden een gemeenschappelijke open opbergruimte die n zeer aanwezige muis huisvestte. Dit tot zeer groot ongenoegen van onze grote kleine dierenvriend. Met één oog open heeft ze alsnog wat hele korte uurtjes geslapen.
In de ochtend waren we al vroeg op, omdat slapen niet echt lukte en zo konden we toch nog iets meekrijgen van de omgeving. We maakten ook meteen kennis met de toeristen-fetisj van de dochter. Nadat ze vriendelijk duidelijk maakte dat ze graag met ons op de foto wou, afzonderlijk van elkaar en samen, en wij hier mee instemden, toonden ze ons haar collectie digitale plaatjes van haar en random toeristen. Bovendien werden we op dat moment ook wederzijdse Facebook vrienden. En zoals het goede vrienden betaamd wees ze ons tijdig op het naderende station van Hué. Na een kort afscheid hebben we de trein achter ons gelaten en zijn we met behulp van de Lonely Planet op zoek gegaan naar een slaapplaats. Al redelijk snel hadden we er een gevonden gelijk aan onze smaak en hebben we daar onze welverdiende slaap ingehaald.
De volgende ochtend zijn we in de volle zon vol goeie moed gefietst naar de Tu Doc Tombe op twee gehuurde fietsen. De hitte en de toch wel grote afstand maakte de hele trip nogal een flink karwei. De tombe was zeer fraai en we hebben er anderhalf uur rond gewandeld en foto's gemaakt. Oorspronkelijk wilden we nog twee andere tombes bezoeken maar we hebben het er maar bij nog eentje gelaten omdat de afstanden toch iets groter en de wegen toch iets onbegaanbaarder waren dan we dachten.
De volgende ochtend hebben we een nieuw hotel gezocht omdat de huidige al volgeboekt was (nationale feestdag) en zijn we Hué te voet gaan verkennen. We hebben een lokale markt bezocht en een cyclotour gedaan door de citadel van Hué. De cyclochauffeur had ons daarna netjes afgezet bij de Imperial City en probeerde ons nogmaals af te zetten door meer geld te vragen dan afgesproken. Maar door kordaat optreden van Daniël kreeg hij enkel zijn verdiende loon. Na de cyclotour hebben we de Imperial City bezocht. Bij de ingang van het gehele complex werden wij geïnformeerd door een vakkundig introductiefilmpje. Te voet hebben we deze oude binnenstad in twee uur verkend en 's avonds zijn we op tijd naar "huis" gegaan omdat we de volgende ochtend alweer om half 5 op moesten. We hadden namelijk een trip naar het Bach Me National Park geboekt.
Voordat we gingen slapen zagen we toevallig een klein bruin beestje over de dekens kruipen. Dit bleek na wat googlen een bekende te zijn: de immer gevreesde bedbug. En waar er één is zijn er meestal meer dus we gingen snel vakkundig op onderzoek. Na een kleine 10 minuten stond de bedbug teller op 15 en hebben we ze door het toilet gespoeld. Omdat we vroeg op moesten en het inmiddels al 01:00 was hebben we t matras maar op de grond gelegd (het houten bedframe zat voornamelijk vol met de beestjes) en zijn we daar maar gaan slapen. De volgende ochtend zagen we er nog drie kruipen op de grond en op het muskietennet. Met deze drie in een bakje zijn we verhaal gaan halen bij de receptie om 6u in de ochtend en hebben we een nieuwe kamer geëist en gekregen. Deze zou klaar zijn voor ons bij terugkomst van het national park.

Met de slaap in onze ogen werden wij opgehaald en na n paar uur rijden bereikten wij op wonderbaarlijke wijze levend het Bach Ma national park. De chauffeur reed als een dolle over de slingerende bergweggetjes, wat onder andere leidde tot kotsende medepassagiers. Mede hierdoor werd de chauffeur op zeer terechte wijze terecht gewezen door een Vietnamees sprekende medepassagier en hierna reed de chauffeur alsof hij op moest voor zijn rijexamen - binnenspiegel, buitenspiegel, en over je schouder.
Onder begeleiding van de meegereisde gids zijn we door het national park gewandeld en hebben we onder andere geluncht en gezwommen bij een prachtige waterval, hebben we de nodige bloedzuigers van Astrid schoenen verwijderd en hebben we genoten van de mooie natuur en de vele watervallen. Qua dieren en diertjes in het park was niet veel te zien, de meeste grote insecten zaten in de openbare ruimtes rond de sporadisch te vinden toiletten.
De dag in het park werd afgesloten met gedonder, bliksem en regen, en met dank aan de gids konden we droog afdalen in een mooie regenponcho. Vervolgens zijn we, zoals t hoort, netjes afgezet bij ons hotel alwaar een verse nieuwe kamer klaar stond voor ons.

Van Hué zijn we per bus afgereisd naar Hoi An, een plaatsje aan zee die bekend staat om haar vele tailors. Onderweg hebben we een klein uur in de file gestaan door, wat later bleek, een ongeluk tussen een auto en een touringcar. De totaal verbrijzelde linkerkant van de auto en de linkerkant van de touringcar leek te wijzen op n fatale inhaalmanoeuvre van een van de twee op de tweerichtings weg.

Tijdens onze dagen in Hoi An hebben we de plaatselijke economie een welgemeende boost gegeven en hebben wij de nodige souveniertjes en kledij aangeschaft. Daniel heeft zich bij twee verschillende tailors een nette witte blouse en twee waistcoats laten aanmeten en Astrid heeft het netjes bij drie jurkjes gehouden. Bij een plaatselijke opticien heeft Daniel tevens zijn kapotte RayBan (gekocht in Chiang Mai, Thailand) weer voorzien van een paar heldere nieuwe en hele glazen en heeft hij zijn collectie stropdassen en strikken uitgebreid. Om ruimte te maken in onze backpacks en om niet alles mee te hoeven sjouwen hebben we een pakketje van 7kg per zeevracht terug gestuurd naar Nederland. Hierin zaten wat kleren (oud & nieuw), wat lonely planets en wat souveniertjes. Er werd ons verteld dat het geheel minimaal 3 maanden onderweg zou zijn.

Het meeste van Hoi An hebben we al lopend en scooterend bezocht, waaronder de vele winkelstraten, de Japanse brug, de twee stranden (An Dang en Cau Dai), de vele rijst-, en palmvelden en de dorpjes eromheen. Als een volleerde tourguide leidde Daniel Astrid rond, die op haar beurt achterop 'zijn' scooter zat met haar fotocamera in de aanslag.

In Hoi An heeft Astrid ook heel toepasselijk met Anne (Hoi, An!) afgesproken. Anne is een goeie vriendin van Astrid, die ook op reis is door onder andere Vietnam. Tijdens deze hereniging, en een eerste kennismaking met Esmeralda (Anne's reisgenote) en Sander (vriend van Esmeralda), hebben we samen door de binnenstad gewandeld, gegeten en gedronken in het Unesco erfgoed. De gehele reis hebben wij vooral gedronken met mate, maar de vele Vietnamese happy hours en Anne's feestelijke aanwezigheid en het feit dat het ook onze laatste avond samen met haar was, zorgden ervoor dat de alcoholkraan iets verder open ging dan normaal. En andermaal is Daniel weer slachtoffer geworden van overmatig alcohol gebruik en veranderden de happy hours bij terugkomst in het hotel in mindere happy hours. Mede met het oog op de lange busreis van de volgende dag, besloot hij vakkundig zijn maag te legen. Na een goed gesprek met zijn lever heeft hij besloten zijn leven te beteren. De volgende dag zijn we redelijk brak met de slaapbus naar Nha Trang gegaan in zo'n 9 uur.

De slaapbus pikten ons 's avonds op en Astrid kreeg n plekje onder en Daniël boven in de driedubbele rij stapelbedden. Astrid had redelijk geslapen en Daniël kon zijn draai maar niet vinden in zijn veels te korte slaapstoel. Maar de horizontale positie maakte het rijden wel prima.

In Nha Trang, waar vrijwel alle toeristen Russisch waren danwel oogten, hebben we vooral weten te ontspannen op het strand. Verder was er hier niet al teveel te doen. Wel zagen we vanaf het strand een eilandje liggen in de verte met haar naam op Hollywoodiaanse stijl op n berg: Vinpearl. Na wat online onderzoek verricht te hebben, hebben we besloten om dit eiland te bezoeken. Er was daar namelijk van alles te doen! De volgende dag zijn we per taxi vroeg vertrokken naar 's werelds langste kabelbaan (3,71 km) die ons naar t eiland bracht. Op het eiland hebben we onder andere de vele waterglijbanen van het waterpark daar bezocht. Met en zonder banden zijn we overal in razend tempo naar beneden gegleden. Ook hebben we de dolfijnenshow bezocht en het onderwaterpark. Daarnaast hebben we nog een uurtje op het strand gelegen en zijn we uiteten geweest bij een Food Village, waar alle bediendes gekleed waren als Pokémon-trainers. De dag op Vinpearl hebben we afgesloten bij het grote water/laser/vuur spektakel alvorens we haastig naar de kabelbaan vertrokken. Toen we in de rij aanschoven bleek dat we daar goed aan hadden gedaan, want niet veel later na ons werd de rij alleen maar langer en langer en was het einde zelfs niet meer te zien. Mooi op tijd dus.

De volgende dag zijn we vertrokken naar Dalat. Op advies van Anne hebben we gebruik gemaakt van de Easyriders, een groep Vietnamese motormuizen die toeristen achterop door het land vervoeren. Wij zijn achterop bij twee Easyriders afgereisd naar Dalat. Tijdens deze tocht van ongeveer 7 uur konden we stoppen waar we wilden en hebben we onder andere wat watervallen gezien, wat lokale koffie en aardbeien plantages bezocht, verschillende bergpassages gepasseerd en samen geluncht. Aan het eind van de rit hebben we nog twee top toeristisch attracties bezocht in Dalat: de Linh Phuc Pagoda en de Crazy House. Bij de schitterend gekleurde tempel die opgebouwd is uit miljarden stukjes gekleurde keramiek en aardewerk heeft Daniël letterlijk n steentje bij gedragen aan de verdere bouw van dit bouwwerk. Na nauwkeurige observatie van de werkende jongelui heeft Daniël met officiële toestemming twee rood gekleurde steentjes op maat geknipt (!) en in het cement geduwd.

De Crazy House was n architectonisch meesterwerk die deed denken aan Alice In Wonderland geschilderd door Salvador Dali. De vele en hoge trappen liepen dwars door en over en onder de verschillende kamers en bouwwerken en waren al te samen een vermakelijk maar niet denderend geheel.

Na deze twee attracties bezocht te hebben, hebben de Easyriders ons afgezet bij ons hotel in Dalat. De eerste avond in Dalat werden we tijdens het eten getrakteerd op het betere straatvechten. Naast het restaurant bevonden zich twee familiebedrijfjes die tegenover elkaar waren gesitueerd. Zij hadden het letterlijk aan de stok met elkaar, maar ook aan de barkruk, aan de honkbalknuppel en aan de bezemsteel. De snel gearriveerde politie had gelukkig alles snel onder controle. Beide kampen bleven nog een beetje na schreeuwen, maar de rust keerde al snel weder zodat wij weer veilig naar ons hotel konden lopen.

De tweede avond stonden de neonletters van het hotel naast ons in de fik en vielen de brandende onderdelen op straat. Een attente hotelmedewerker kon gewapend met emmers water vanaf het dak een einde maken aan de iets te letterlijk brandende neonletters.

Overdag was t iets minder spannend en was het weer koud en regenachtig. Zo erg dat Astrid op een slechte dag, gekleed in een zomers kort broekje en zomers hemdje, aan de warme chocolademelk moest om op te warmen. Omdat Dalat verder niet veel te bieden had, besloten we het lot maar een handje te helpen door canyoning te gaan doen: het trekken door de canyons en het abseilen van watervallen! Door een groot gebrek aan andere deelnemers zijn we samen met twee gidsen op pad gegaan voor n spontane privé trip. Nadat we de fijne kneepjes van het abseilen op t droge hadden geoefend, mochten we onder professioneel toezicht afzakken van de eerste waterval. Daniël mocht t uiteraard weer als eerste proberen en toen hij veilig en nat weer op t droge stond kwam Astrid als een volleerd abseiler naar beneden zetten. Op naar de volgende. Naast t vele abseilen zijn we ook van watervallen afgegleden (hoofd eerst, alleen en samen) en gesprongen van grote hoogtes (7-8m) in het water. Het letterlijke hoogtepunt van de dag was t abseilen van n 25 meter hoge waterval, die de 'Washing Machine' heette. Deze naam kreeg hij omdat het laatste stukje van de waterval werd doorkruist door een andere waterval, waardoor je tijdens het abseilen, als een stuk vies ondergoed in een wasmachine, in de rondte wordt gedraaid en uiteindelijk al draaiende wordt uitgespuugd. Een mooie afsluiter dus. De trekking werd afgesloten met een pittige tocht terug naar boven en daar werden we opgehaald door onze minibus.

Na Dalat zijn we afgereisd naar Mui Ne. We hadden deze strandplaats bezocht vanwege t surfen en de enorme zandduinen. Helaas hebben we het strand niet bezocht, en dus niet gesurfd, maar zijn we wel per scooter naar de twee grootste zandduinen geweest: de gele en de witte. De zandduinen waren precies zoals verwacht: heel erg veel zand, en deze leverden vele mooie plaatjes op. Aan de zandvlaktes leek geen eind te komen en soms was het net alsof je je midden in een woeste woestijn bevond. Na n paar uur rond gebanjerd te hebben zijn we met de scooter terug gegaan naar onze homestay. Omdat onze visum van 30 dagen alweer bijna op was moesten we vanaf Hoi An wat sneller door onze geplande steden reizen. Dus na twee nachten Mui Ne zijn we per bus afgereisd naar de hoofdstad, Ho Chi Minh City. Hier hebben we vooral genoten van het Westerse gevoel die alle gebouwen en winkels daar bij ons op riepen. De eerste avond zijn we door de stad gewandeld en hebben we gekeken naar de avondactiviteiten in het park. Zo waren er kung fu studenten hun moves aan het oefenen, jongeren die shuttlecocken (soort voetbadminton), skaters en dansers. De volgende dag zijn we naar een grote markt geweest waar we de nodige souveniers hebben gekocht. 's Middags hebben we nog even geluncht bij de McDonalds. Omdat hij letterlijk net geopend was (dit was de tweede vestiging in Vietnam) werden wij, na het lopen over een lange rode loper, zeer vriendelijk en met applaus ontvangen. Na deze beetje vreemde lunch hebben we een paar biertjes gedronken in een bar op de 52e verdieping van Ho Chi Minh City's hoogste gebouw (Bitexo Tower). Het mooie weer zorgde voor een prachtig uitzicht.

De volgende dag hebben we ons wat meer laten informeren over de Vietnam oorlog tijdens ons bezoek aan Cu Chi. Dit plaatsje staat vooral bekend om de vele tunnels die er zijn die veelvuldig gebruikt werden door de Vietcong tijdens de oorlog tegen de Amerikanen. Aldaar werden wij getoond hoe de Vietcong streed en hoe zij slim gebruik maakte van hun geringe middelen. Na de tunnels zijn we naar het War Remnants Museum geweest en kregen wij nog n betere indruk van de ellende die de Vietnamoorlog was. In het museum konden we de nasleep zien van de chemische oorlogsvoering van Amerika en konden we foto's zien gemaakt door Amerikaanse oorlogsfotografen. De gehele dag was indrukwekkend en behoorlijk schokkend. Hetzelfde gold voor onze ervaringen in Cambodja, het land dat we na Vietnam bezochten. Maar wat we hier gezien en gedaan hebben komt uiteraard weer in een volgend verslag. Hopelijk iets minder uitgebreid dan dit verslag.

Vietnam staat zeker boven aan ons lijstje van mooiste landen. Het land heeft prachtige natuur, wederom een hele goede keuken, de prijzen zijn zo waar nog lager dan in Thailand en Laos en het land is prima te bereizen. Ook zijn de mensen hier weer bijzonder aardig geweest voor ons en waren alle steden zeker de moeite waard om te bezoeken. Dalat en het canyoning was op vele vlakken een van de hoogtepunten van onze reis en hetzelfde geldt ook voor onze trip met de Easyriders. Je ziet toch het meeste van een land door te reizen per motor of scooter. Ook aan de stad Hoi An hebben wij hele mooie herinneringen (en kleding) over gehouden.

Op dit moment bevinden we ons op Bali, de eindbestemming na 16 weken reizen, en genieten we van de laatste twee weken van onze reis. Ons doen en laten in Cambodja en Singapore zal ook zeer binnenkort op deze website verschijnen en Indonesië nog iets later.

Heel veel liefs,
Daniël en Astrid