Los in Laos

Hallo hallo, hier zijn we weer met t derde deel van ons reisverslag. We hebben weer eens tijd gevonden om alles nog eens in tekstvorm te zetten en het te delen met jullie. Ons laatste verslag eindigde bij Chiang Kong, een grensplaatsje in Thailand aan de machtige Mekong rivier. Hier hebben we ons uit laten stempelen - stempel, stempel - en zijn we de grens over gegaan naar Huay Xai, Laos. In de songthaw - open truck taxi - werden wij warm welkom geheten door wat kinderen in de straat in de vorm van enkele emmers water die als n koude douche tegen ons aan werd gebonjourd. Dit alles onder t olijke toezicht van de expres afremmende songthaw chauffeur. Wat dit had te betekenen wisten we toen nog niet, dus wij lachten het maar weg (Astrid als n spreekwoordelijke boer). Later werd t ons duidelijk waarom..

Vanaf Huay Xai zijn we per slowboat via n tussenstop in Pak Beng in twee dagen afgereisd naar Luang Prabang. In twee keer 8 uur hebben we deze bootreis afgelegd en hebben we onderwijl kunnen genieten van de mooie natuur van Laos, de redelijk snel kabbelende Mekong rivier, de locale vissers families en de rust zelve. De zitplaatsen op de boot bestonden uit afgedankte autostoelen en de beenruimte was zelf in te stellen omdat de stoelen niet vast gemaakt waren. Confrontaties met de achterburen waren daarbij inbegrepen.

Bij aankomst in Luang Prabang zijn we met n tuktuk naar het centrum gebracht. Uiteraard zijn we onderweg weer natgekletterd door Laotiaanse kinderen. In t centrum hebben we n guesthouse naar onze smaak gevonden voor n paar nachten.
De volgende ochtend zijn we opgehaald voor onze tour naar de Buddha Cave, twee villages en de Kuangsi Waterval. Vooral de waterval - bestaande uit n vijftal verschillende watervallen boven elkaar - was indrukwekkend mooi, zeer verfrissend (springen vanaf n overhangende boom en t helder blauwe water) en n perfecte locatie om nog wat meer jaloersmakende foto's te maken voor het thuisvolk (lees: jullie). De dag daarna hebben we Luang Prabang verder te voet verkend en hebben we ons met een handzame waterpistool bewapend tegen het naderende Songkran festival - het vieren van nieuwjaar en de reden waarom we steeds nat gemaakt werden. Traditioneel gezien worden de ouderen geëerd door de kinderen in de vorm van het overgieten van de handen met gezegend water. Dit is later geëvalueerd, met behulp van met name de lokale jongeren, in het zeiknat gooien en bewaterpistolen van elkander, en dat voor een hele flinke week lang. Mocht je je echt geliefd willen maken dan gebruik je verfwater en/of zakjes meel. Met behulp van onze waterpistool was het passief-natgegooid-worden-tijdperk ten einde en konden we gezellig mee gaan doen met de Songkran.

Vanuit Luang Prabang zijn we in alle vroegte vertrokken naar Vang Vieng in n 24-persoons busje. De 6 urige rit door de werkelijk prachtige, boom- en bergrijke omgeving was verdeeld in drie delen, door de twee ingelaste benen-strek-en-eet-je-noodles-pauzes. Het eerste deel was maar net iets vreselijker dan het tweede deel, en het derde deel van de rit was kat in t bakkie vergeleken met de eerste twee delen. De omgeving van Luang Prabang is nogal bergachtig en de haarspeld bochten, het slechte wegdek en de Laotiaanse broer van Jos Verstappen maakte het geheel n lastige rit voor vrijwel al onze ingewanden. De tweede pauze kwam dan ook als geroepen en na het goed leggen van deze eerder genoemde ingewanden zijn we via n vlakkere route rustig afgereisd naar Vang Vieng. Dit stadje bezochten we vooral omdat het bekend stond om het tuben - een soort kroegentocht langs verschillende barretjes aan n rivier in n opgeblazen binnenband van n tractor. We hadden besloten om de tweede dag te gaan tuben, eerst de stad verkennen. De stad zelf was vrij toeristisch en de restaurantjes waren er in overvloed. Ons oog viel meteen op n restaurant met ligbanken en twee grote tv schermen waarop de complete serie van Friends werd afgespeeld zo'n 20u per dag.

De volgende dag stond het door Daniel zo gewenste tuben dan eindelijk op het programma. We hadden t geluk dat een van de drie hoofddagen van het Songkran festival viel op de dag dat wij gingen, dus het werd één groot nat feest vol licht aangeschoten en vrolijke toeristen. Bij elke bar kreeg je n gratis shotje en omdat t Songkran stond er ook nog n shotje lao-lao (Laotiaanse Whiskey van de bovenste plank) voor je klaar.
Na n korte en wederom natte tuktuk tocht, zijn we per binnenband, samen met twee Zweedse dames, afgereisd vanaf de startplaats naar de eerste bar om n uur of 11 in de ochtend. Wij waren daar de eerste van de dag. Daar hebben we n drankje gedaan met z'n vieren en hebben we even gevolleybald. N groepje lokale heren vergezelde ons in deze zanderige balsport en even later kwamen de eerste andere toeristen per binnenband binnen druppelen. Uiteindelijk zijn we met n behoorlijke groep de rest van de barretjes gaan bezoeken en is t n zeer vermakelijke en gezellige dag geworden! Het afreizen per tube schept toch n band...

De avond na t tuben zijn we met lichte hoofdpijn (het resultaat van wel alcohol drinken, veel zon en geen water) gaan eten in de stad. Een andere kleine kater was t verlies van beide onze zonnebrillen tijdens t tuben.

De volgende dag hebben we twee mountainbikes gehuurd en zijn we in n klein uur al zwoegend naar de episch klinkende Blue Lagoon gefietst. De weg daarheen was weg, want er lagen alleen wat breed uitgelegde stenen op n lange rij met wat zand erover. Het was n behoorlijke bumpy ride. Daar aangekomen bleek er n enorm festival aan de gang te zijn. De Laotiaanse muziek van de liveband schalde uit de immense speakers en de dansvloer was gevuld met vrolijke Laotiaanse mensen en n enkele toerist. Wij hebben daar ff gezeten, gegeten (kip? op n stokje), gedronken en zijn omhoog geklommen naar n behoorlijk grote en donkere grot. Eenmaal in de grot hebben we al klauterend over de koude stenen enkele honderden meters afgelegd en zijn we toch maar weer omgekeerd toen het te donker en te verdwalerig werd. Bij terugkomst zijn we beide nog gezegend door n monnik die maar al te graag met Astrid op de foto wou. Niet veel later zijn we weer met de mountainbike teruggekeerd naar het centrum van Vang Vieng. Uiteraard werden we onderweg weer uitvoerig 'gezegend' door de kinderen. Metname Daniel nam deze eervolle traditie in acht.

Na Vang Vieng hebben we de Laotiaanse hoofdstad Vientiane bezocht, alwaar we onze Vietnamese visum en vliegreis naar Hanoi konden regelen. In de 6 dagen Vientiane hebben we onder andere de stad en haar tempels verkend per fiets, hebben we n dag aan n openbaar zwembad gelegen, het zeer populaire Buddha park bezocht (indrukwekkende en afwijkende Buddha beelden gemaakt door n kunstenaar die zijn beelden onder druk van de overheid moest tentoonstellen), en hebben we onze visum en vliegticket geregeld voor onze volgende internationale bestemming. Ook heeft Daniel in Vientiane onder toezicht van Astrid - staande op t balkon - zich gemengd tussen de feestende menigte aan één van de vele feestende straten. Vanaf Vientiane zijn we met Lao Airlines gevlogen in n relatief klein propeller vliegtuig naar Hanoi. Bij vertrek was het angstzweet enigszins af te lezen van onze handen, maar al snel waren wij op de plek van bestemming.

Laos stond maar met kleine lettertjes geschreven in ons reisschema, en hadden we ons visum voor Vietnam in Bangkok geregeld dan waren we er waarschijnlijk over heen gevlogen. Maar gelukkig hebben we in n relatief korte tijd toch nog t noordelijke deel van dit leuke land kunnen meepikken en hebben we op en top kunnen genieten van de Laotiaanse stijl - alles op z'n relaxtst, het tuben, het wederom lekkere eten, de natuur - Kuansi waterval, het Songkran festival en de mooie steden.

Op het moment van uploaden zitten we in Cambodja, ook n land dat met kleine letters geschreven stond in ons reisschema. Maarja, wij waren toch in de buurt en we besloten om Maleisië en Singapore maar over te slaan. Zo kunnen we wat langer kunnen blijven in Indonesië aangezien dit land aanzienlijk groter is dan de twee eerder genoemde landjes is dat geen overbodige luxe.

Het volgende reisverslag zal dus al onze Vietnamese ervaringen bevatten. Reken dus maar alvast op veel scooter getoeter, lekker eten, lange lange busreizen, en natuurlijk de mooie verhalen over onze 30 dagen in Hanoi, Hué, Hoi An, Nha Trang, Dalat, Mui Ne en Saigon. Tot sinas!