Cambodja en Singapore

Voor de mensen die zich vervelen en onder het motto beter laat dan nooit, is hier eindelijk ons reisverslag van Cambodja en Singapore.

Onze dagen in Vietnam waren geteld en we kwamen uit op 29. Dat betekende dat we toch echt spoedig het land uit moesten. En, om het onszelf makkelijk te maken, hebben we de bus gepakt van Ho Chi Minh City naar Phnom Penh, de hoofdstad van Cambodja. Dit was een gemakkelijke, snelle en goedkope manier om Vietnam te verlaten en onszelf tegelijkertijd een nieuw Cambodjaans visum te verschaffen. Zo gezegd, zo gedaan en na een zeer comfortabele rit (Astrid had twee stoelen voor haar alleen, omdat Daniël zich languit had genesteld op de laatste rij vrije stoelen) kwamen wij aan in Phnom Penh, met uiteraard een gloedje nieuwe visum op zak. Bij aankomst werden wij goed ontvangen en wou een zeer goed Engels sprekende tuk tuk chauffeur ons wel even naar ons hotel brengen. Uiteraard begon hij onderweg ook voorzichtig te peilen wat wij allemaal wilden zien in Phnom Penh en zijn we met zijn voorstel, om ons de volgende dag naar de Killing Fields en Toul Sleong (S21 gevangenis) te rijden, in zee gegaan.
In de ochtend stond de ons welbekende tuktukchauffeur al netjes op de hotelstoep te wachten en heeft hij ons naar de Killing Fields gebracht. Deze velden bestrijken een zeer indrukwekkend stukje grond dat je het best leert kennen door een fysiek bezoekje en de bijbehorende audiotour. Op de velden zelf was niet meer te zien dan een paar borden, wat touwhekken en een groot herdenkingsstupa. Aan de hand van Nederlands gesproken commentaar leerden wij meer en meer over de horrorpraktijken van de Khmer Rouge in Cambodja waar zij, ruim 30 jaar geleden onder de leiding van Pol Pot en zijn kameraden, op dit stuk grond mensen gevangen hielden, martelden en vermoorden. Soms enkel en alleen omdat ze een bril droegen. De Toul Sleong museum deed ook niet onder qua gruwelijkheden en de foto’s die in de martelkamers hingen spraken meer dan boekdelen. Al met al gaf dit gehele bezoek een kijkje tot wat voor een gruwel daden sommige mensen in staat zijn. De beelden van de slachtoffers en de werkwijze van de Khmer Rouge maakte een diepe indruk. De volgende dag hebben we deze gruwelverhalen maar achter ons gelaten en zijn we naar Sihanoukville gegaan om weer te gaan genieten van het minder heftige strandleven.
Onderweg naar Sihanoukville zagen we (uiteraard) weer de naweeën van een auto-ongeluk. Dit keer was het een kiepwagen met zand dat zowel zichzelf als het zand zeer onbedoeld over een personenwagen had gekieperd. Of de inzittenden het hebben overleefd weten we niet.

In Sihanoukville hebben we weer genoten van het ouderwetse strandleven en zijn we de volgende dag met de 'partyboat' gevaren naar Koh Rong Samloem, een idyllisch eilandje waar wij de nacht zouden doorbrengen in de buitenlucht. De partyboat maakte zijn naam verre van waar, maar de voorzieningen waren uitstekend. We hebben onderweg nog naast de boot gezwommen, gedoken van de 8m hoge plank bevestigd aan het zonnedek (Astrid pas bij haar derde poging, nadat ze twee keer een beetje bang en met de spreekwoordelijke staart tussen de beentjes terug krabbelde) en gesnorkeld. Op het eiland Koh Rang Samloem zelf was niet bijzonder veel meer te doen dan te relaxen en te genieten van de prachtige omgeving. De zee was rustig, en ondiep, en de zon kwam met regelmaat langs de wolken schijnen. We hebben het eiland te voet verkend, gespeeld met de kleine zee krabbetjes en in de avond hebben we wat gegeten en gedronken. Daarna zijn we op een gepast tijdstip naar ons bed gegaan, die lag tussen nog een 15 tal tweepersoons bedden in een hut met twee verdiepingen en een open voorkant, die het strand opgericht was. Hoewel de ‘kamer’ vrij open was, zagen wij maar één kakkerlak. Deze kwam tevoorschijn van onder Daniels backpack en werd vrij snel en gretig opgegeslokt door een 25 cm grootte gekko die niet veel verder op de zijwand van de hut zat. Toch maar even zorgen dat de klamboe goed ingestopt zit.
Het uitzicht vanuit onze hut was prima deluxe, maar helaas brak juist die nacht de hel goed los en hebben wij het meest verschrikkelijke stuk onweer ooit meegemaakt. De flitsen, goed zichtbaar vanuit ons bedje, waren letterlijk overal en nergens, het gedonder donderde vaak tergend en oncomfortabel lang en de regen kwam met bakken uit de hemel vallen, en druppelde gestaag door het rieten dak op Daniels kussen. Door alle bliksemflitsen en donderslagen werd Astrid spontaan gelovig en werd de naam van de Zoon van God meerdere malen hardop uitgesproken. Daniël lag stilletjes in bed in zichzelf te tellen om te bepalen of ze zich zorgen moesten gaan maken of niet. Het geheel duurde enkele lange uren en op een of andere manier zijn we toch in slaap gevallen. De volgende ochtend bleken wel meer mensen last te hebben gehad van een nat kussen, maar of dat het door de regen kwam of door angsttranen hebben we nooit gevraagd.
Het strand lag er de volgende ochtend weer prima bij en waren alleen Daniëls natte kussensloop en de zichtbare wallen het enige bewijs van een zware nacht. Na nog even op het strand gechillt te hebben zijn we met de eerst volgende boot weer terug gegaan naar Sihanoukville, om vanuit daar meteen door te reizen naar het niet ver gelegen Otres Beach. Hier gingen we (lees: Astrid) opzoek naar de juiste oplichters. Normaal gesproken proberen wij deze juist te omzeilen, maar Astrid had iets gelezen over oplichtende stukjes plankton die hier soms te vinden zou zijn. Twee nachten zijn we er op uit gegaan om te kijken of we iets konden zien, maar helaas pindakaas, geen succes. Het schijnt ook dat je een boot nodig hebt omdat het vaak wat verder uit de kust ligt. Gelukkig hadden we later in Indonesië meer geluk en hebben we daar alsnog de glowing plankton mogen aanschouwen
De laatste ochtend in Otres beach zijn we vroeg opgestaan, omdat Daniël toch graag een surfplankje wou huren om eens wat aan te gaan klooien in de Aziatische golven. Helaas bleef het verhuurderswinkeltje, die we de dag daarvoor hadden gezien, dicht tot ver na openingstijd. Een Amerikaanse catamaran verhuurder die iets verder terug op het strand opereerde vertelde ons dat dat wel vaker gebeurde en nodigde ons uit om met hem een stukje te gaan varen op een gloedje nieuwe catamaran van hem - free of charge. Zonder lang na te denken zijn we letterlijk en figuurlijk met zijn voorstel in zee gegaan, en in een half uur heeft hij ons de fijne kneepjes van het sturen en het juist zetten van het zeil bij gebracht. Toen we terug op het strand waren stelde hij voor dat we het nu zonder hem gingen proberen. Zo konden wij gratis reclame maken voor zijn verhuur kantoortje en wij gratis een ritje maken. Een hele klassieke win-win situatie. Geen probleem, dus allebei blij ja-knikken, en vakkundig duwden we snel de catamaran weer terug de zee in, voordat hij zich bedacht. Met Daniël stevig aan het roer, hebben we nog een mooi tochtje gemaakt en zijn we al zigzaggende over het kalme water heen en weer gevaren. Na ruim een half uur hebben we de catamaran weer heelhuids terug gebracht, hebben we de man van een schappelijke fooi voorzien en zijn we vrolijk terug gegaan naar onze bungalowhutje om onze spullen te pakken voor onze trip naar Siem Reap en Angkor Wat.

Voor deze trip hebben wij diep in onze fictieve buidel getast en niets minder dan een heuse hotelbus geboekt. Deze nachtbus was uitgerust met tweepersoonsbedden, elk voorzien van een raam, een afsluitend gordijn en een televisie met een onnavolgbare Cambodjaanse zang- en dansfilm. Helaas was er geen toilet aan boord, en moesten wij, midden in de nacht, onder druk van hoge nood, bij de eerst volgende onaangekondigde stop naar voren sprinten, zodat wij allebei, vlak naast de bus, de 'aardappels konden afgieten'. De chauffeur keek lichtelijk verrast, maar begreep ons vast wel.
In Siem Raep zijn we met behulp van een tuk tuk chauffeur naar ons hotel gebracht, zijn we ingecheckt en hebben we vervolgens te voet de straten (winkels, markt en de Pubstreet) van Siem Reap verkend. De volgende dag hebben we via ons hotel een privé tuk tuk chauffeur geboekt die ons naar Angkor Wat, Angkor Thom + Byron, Wat Ta Prohm (waar een Tomb Raider film is opgenomen) en nog meer tempels zou loodsen. Angkor Wat en de tempels eromheen behoren tot ‘s werelds grootste tempel complex en de gehele dag hebben we ons daar gelaafd aan de ene na de andere prachtige tempel. De zon, de met mosbegroeide en vakkundig gebeitelde stenen complexen én de mooie omgeving, maakte van dit bezoek een werkelijk hoogtepunt van de reis. Sommige tempels waren groter dan je op eerste oog zou zeggen, en in de vele gangen en paden kon je elkaar makkelijk kwijt raken. Gelukkig is dit niet gebeurd. Uiteraard hebben we ook nog een paar souvenirtjes voor bodemprijzen op de kop getikt, voor onszelf en uiteraard voor de thuisblijvertjes. Bij één beeldjesverkoper bleef Astrid stug volhouden bij haar genoemde bedrag en na vele nee's tegen zijn genoemde bedragen, kreeg ze hem alsnog mee voor haar gewenste prijs. Dit gebeurde allemaal terwijl Astrid wegliep van de verkoop stal. De verkoper liet, gedurende een kleine kilometer, bij elke stap de prijs zakken, totdat hij uitkwam op Astrids beoogde prijs. Hij had er weer een tevreden klant bij, plus wat extra lichaamsbeweging.

Terug in Siem Reap hebben we de vliegtickets naar Singapore en van Singapore naar Jakarta geregeld. Een ticket hadden we online geboekt en een andere via een kantoortje van Air Asia. Dit verliep een stuk moeizamer dan we dachten, maar het was ons gelukkig wel gelukt. Omdat het financieel iets voordeliger was dan direct vliegen naar Jakarta van Phnom Penh, hadden we dus besloten om eerst naar Singapore te vliegen, ons daar vijf nachten en de bijbehorende dagen zien te vermaken, om daarna pas naar Jakarta te vliegen. Zo konden we mooi dit land ook even meepikken tijdens onze reis en kwamen we qua tickets dus ook iets goedkoper uit. Uiteraard wordt die winst in Singapore meteen teniet gedaan, omdat de prijzen weer op of boven Europees niveau lagen.
De volgende ochtend met de VIP bus weer terug naar Phnom Penh gegaan, daar nog ff geshopt en de volgende dag naar het vliegveld gegaan voor onze vliegreis naar Singapore. Uiteraard verliep deze vlucht weer vlekkeloos en kwamen wij precies op tijd aan in Singapore (18u). Aangekomen op het vliegveld vloog Astrid meteen naar de kraan om er water uit te drinken. Een luxe die ons al 2,5 maand niet gegund was, dan wel zeer sterk afgeraden. Na de dorst gelest te hebben, hebben we onze hostel gebeld voor de code van de deur, zodat wij ons ook op dit latere tijdstip toegang konden verschaffen tot dit hostel, die de standaard kantooruren hanteerde. Om het onszelf gemakkelijk te maken hadden wij een taxi busje geboekt die ons naar dit hostel zou brengen. Onderweg konden we dan meteen genieten van de eerste sfeerimpressies van Singapore, een stadland die totaal tegenovergesteld was aan de rest van de plaatsen die wij bezocht hadden. Alles in de straten was mooi, goed verzorgd, er lag nergens afval, de wolkenkrabbers reikten inderdaad tot de wolken en er was geen straatverkoper te vinden. Het ontbrak dus wel een beetje aan charme, maar de luxe voorzieningen waren toch wel gewenst na 2,5 maanden van lichte ontberingen.
Tijdens onze reis hebben wij voornamelijk overnacht in twee persoonskamers in hotels, appartementen, homestays en guesthouses en niet vaak in een gedeelde dormroom. In Singapore hebben wij wel een dormroom geboekt, omdat de tweepersoonskamers vrijwel onbetaalbaar waren.
In de ruime dormroom waren de stapelbedden omringt door 3 muren en hadden we per persoon twee grote kluizen voor onze backpack en dagrugzak. Prima deluxe, niks meer aan doen, kat in t bakkie. Ook de nachtrust in dit hostel was verrassend goed en we hadden weinig last van de overige 16 mensen op de kamer, die op vrij uiteenlopende tijdstippen de kamer verlieten of bezochten.
De volgende dag hebben we genoten van het inbegrepen ontbijtje en zijn we Singapore te voet en ter ondergrondse wezen verkennen. De eerste dag hebben we onder andere Little India, Chinatown en wat verschillende malls bezocht, om vervolgens per ondergrondse af te reizen naar het Red Dot Museum. In dit museum zijn allerlei prestigieuze producten tentoongesteld die de Red Dot (design prijs) gewonnen hebben. Nadat Daniël voldoende in zijn nopjes was zijn we naar Chanel boetiek gegaan, omdat we daar hadden afgesproken met Naomi en Pooja, twee Amerikaanse meiden die we hebben leren kennen in het hostel. Met hen zouden we samen gaan kijken naar de dagelijkse laser/watershow. Na dit laser/waterspektakel zijn we met z'n viertjes wat wezen drinken bij een rooftop bar. Gelukkig voor onze levers waren de biertjes, omgerekend van Singaporese Dollars naar Euro, ontzettend duur en bleef de afname gelukkig maar bij twee halve litertjes. Onderweg terug naar het hostel zijn we nog even gestopt bij een foodcourt, om de nachtelijke honger te stillen met allerlei schepjes voedsel op een bord. Bij deze schepjes verkeerden helaas ook de meest smerig geprepareerde sperzieboontjes (de smaak leek het meest op een combinatie van gymschoenzool en ballpoint inkt) die we ooit hadden geproefd. De kip daarentegen was om de vingers bij af te likken. Je kan ook niet alles hebben.

De volgende dag zijn we weer met z'n viertjes op pad gegaan en ditmaal gingen we naar de Singapore Zoo en de nacht safari. De dierentuin was indrukwekkend op gezet en de olifantenshow was een spectaculaire display van de werkrelatie tussen mens en enorm grijs dier. De boomstronken vlogen in de rondte, zo ook het door een olifantenslurf gesproeide water, en de blije kindergezichtjes waren niet aan te slepen. Helaas gold het omgekeerde voor de nachtsafari. Deze nachtsafari (rijden in het donker door een naastgelegen dierenpark) was een minder groot succes, mede door de hevige regenval en de te korte stops bij de dierenverblijven, waar eigenlijk niet heel veel te zien was. Toch was t soms wel leuk om de dieren wat actiever te zien, dan ze vaak overdag zijn.

De vierde dag in Singapore begon met het afscheid nemen van Naomi, die verder naar Vietnam ging. Na haar de nodige tips gegeven te hebben is ze vertrokken en zijn Astrid en ik met z'n tweeën naar de Botanic Gardens gegaan. Na een uurtje in de brandende zon gelopen te hebben, hadden we dit stukje groen al wel weer gezien en zijn we een beetje door het centrum van Singapore gaan zwerven. Om 14:30 zijn we terug gegaan naar t hostel om Pooja op te halen, zodat we, op Daniels verzoek, naar Trapped konden. Trapped is een attractie gebaseerd op een computerspel, waarbij je door middel van het oplossen van verschillende puzzels, jezelf een weg naar buiten moet banen. En daar hebben we, omdat het niet toepasselijker kon, gekozen voor ‘Escape from the Hostel’. We werden uitgerust met een zaklamp, een lantaarn en een telefoon (voor het bellen van hulplijnen) en verder niks. De totaal donkere kamer was voorzien van allerlei puzzels en sloten die je verder hielpen door ze op te lossen. En dat allemaal binnen een uur in een kamer met losliggende skeletonderdelen, bloed op de muren, enge geluidjes en martelgereedschap. Het eerste half uur verliep te snel, en we hadden maar 1 slot open. Na 40 minuten werden we gebeld door de meeglurende assistente, die ons toch maar een tip moest geven, omdat we al 15 minuten hetzelfde doelloze geneuzel aan het uitvoeren waren. Met dank aan haar tip, konden we iets verder en hebben we de deur na de tweede kamer open gekregen. Daar vonden we, in een race tegen de klok, de rest van de nodige aanwijzingen, maar konden wij dit helaas niet meer tot een succes vormen. We hadden gefaald en niet gered binnen het uur te ontsnappen. Daniel heeft de schuld volledig op zich genomen en denkt nog vaak terug aan wat hij beter had moeten doen.
Na gedag gezegd te hebben tegen de mensen van Trapped zijn we ons verdriet gaan wegdrinken op een terrasje, die iets verder in de straat lag. Na het drinken, zijn we met zn drieën Indonesisch gaan eten in de Arab street en vervolgens zijn we afgereisd naar Clarke Quay. Dit is een populaire boulevard, waar veel eet en drinkgelegenheid zijn. Nadat Daniël kort maar krachtig bij Hooters naar binnen heeft gegluurd, zijn we ergens buiten wat gaan drinken onder het genot van live muziek.
De volgende en tevens laatste dag in Singapore hebben we nog wat geshopt, rondgelopen, gegeten, afscheid genomen van Pooja en onze spullen gepakt. De volgende ochtend moesten we alweer om 7u de metro pakken richting het vliegveld van Singapore. Tijd om naar Indonesië te gaan. Ons laatste land van deze reis.
Zowel Cambodja en Singapore waren een land van uiterste. In Cambodja hebben we veel gezien van de ellende die zich nog niet zo heel lang geleden daar afspeelde, en in Singapore maakte we kennis met de weelderige luxe die ook zijn origine nog niet zo heel lang geleden vond. Beide landen hebben we in een relatief kort tijdsbestek bezocht, maar het was meer dan voldoende om de landen een beetje te leren kennen. Cambodja is een land dat alles heeft en waar het massale toeristenpubliek zijn heil nog niet heeft gevonden. We hebben er genoten van de tempels rond Angkor Wat en het zuidelijke strandleven. De Killing Fields en de Toul Sleong museum hebben een behoorlijk indruk achter gelaten en zorgden voor de nodige balans in onze visie op Zuidoost-Azië. Ook Singapore was een wereldplek waar we erg genoten hebben van het luxere leventje. Iets wat we waarschijnlijk in Indonesië weer een beetje moesten missen. Hoe het ons is afgegaan in Indonesië kan je ons natuurlijk ook persoonlijk gaan vragen, of een keertje onder het genot van wat stilstaande en bewegende beelden, want we zijn alweer een tijdje thuis.. Als de foto’s en filmpjes uitgezocht zijn, dan zijn jullie de eerste die het te zien krijgen. Mocht er uiteraard op veler verzoek een spannend verhaal gewenst zijn dan kan die nog altijd gemaakt worden...